Kadıköy Anneleri’nde yazdığım hamilelik günlüklerimi okuduysanız, çocuk istemiyor olmamama rağmen ikinci çocuk için ilk çocuğuma hamile kalmadan önce karar verdiğimi biliyorsunuz demektir.
Okumayanlar için anlatayım; evet yanlış okumadınız çocuk yapmayı düşünmeyen bir kişiydim ve eşime göre de çocuk istemediğim için 2 sene uğraşmamıza rağmen çocuğumuz olmuyordu..
Çocuk istemememin bir sürü sebebi vardı, bunlardan en önemlisi hayat boyu bu kadar büyük bir sorumluluk altına girmek beni çok ürkütüyordu hele ki ülkemizde kendimizi bile korumamız mucizeyken çocuklarımızı nasıl koruyacağız endişesi.. Sosyal hayatımın bitecek olması ve toplumumuzda anneye biçilen görevler.. Ya çocuğum sağlıksız olursa endişesi… Ve daha bir sürü şey..
Ben böyle düşünürken eşim de sürekli çocuk istediğini söylüyordu, endişelerimi konuşmaya başladık ve beni ikna ettiğinde o zaman ya ikiz olsun ya da hemen ikinciyi de yapalım şeklinde karar verdik, sanki ısmarlama oluyor gibi 🙂 Her ikimiz için de kardeş kavramı çok değerliydi, bu nedenle ikinci bir şekilde olacaktı 🙂 Ama benim yaşım 36, eşimin de 44 olmuştu ve öyle ikincisine hazır olalım, ilk çocuğun yükü azalsın, okula başlasın öyle yaparız gibi durumlara girme şansımız pek yoktu.
İlk hamileliğimi öğrendiğimizde doktorumuz iki kese görüyorum dediğinde acayip mutlu oldum ama ne yazık ki biri kalp atışı olmadan kendi kendine sonlandı. Sağlıkla ilk bebeğimizi kucağımıza alıp 3. haftada doktor kontrolüne gittiğimizde ilk sorum ”ne zaman hamile kalabilirim” olmuştu 🙂 Doktorum hamileliğim boyunca bu söylemimi pek ciddiye almamış bebek olunca nasıl olsa vazgeçer diye düşünmüş olacak ki oldukça şaşırdı. Ancak ciddiydim.. Sezeryan doğum yaptığım için doktorum 1 yıldan önce sakın hamile kalma dedi ama 9. ayda hamile kalmıştım 🙂
Sonraki süreç biraz daha çetrefilliydi, emzirme, hamilelik yorgunlukları ve bakıcı sorunları ile gerçekten zor bir hamilelik geçirdim ama şimdi iyi ki olmuş iyi ki yapmışım diyorum tabii ki..
Zorlukları yok muydu derseniz, ilk 1 yıl oldukça zordu ama sonrasında herşey sanki birden kolaylaştı veya biz alıştık 🙂 Aslında ilk bir yılın zorluğu bakıcı sorunu olmasından dolayıydı, bir düzen oluşturulduğunda oldukça keyifli biraz da yorucu bir süreç ama ilerisi için avantajlı bir durum bence 🙂
Şu an araları 17 ay olan çocuklarımın biri 3 yaş 3 aylık diğeri 22 aylık ve birbiri ile çok güzel oyun arkadaşı, suç ortağı oldular 🙂
İkinci çocuk için tavsiyem; mevcut şartları değerlendirip özellikle yardım alamayacaksanız fiziksel ve psikolojik olarak çok yorulacağınızı unutmamanız. Eğer bu sorumluluğu eşiniz paylaşmayı kabul etmiyorsa düşünmeyebilirsiniz bile. Çünkü genel motto ”mutlu anne, mutlu bebek” olduğuna göre siz iki çocukla mutsuz ve yorgun bir anne olacaksanız tek çocuk, mutlu anne, mutlu çocuk iyidir bence 🙂 İkinci alternatif yardım alamayacaksanız ilk çocuğunuz 3 yaşına geldiğinde çoğu işini kendi yapabileceği, ne bileyim size bez getirebileceği, kendi kendine oyun kurabileceği, kreşe gidebileceği bir döneme geldiğinde düşünmek daha iyi olabilir. Bu arada rahatlatıcı bilgi olarak söyleyeyim üç yaş sonrası çocuğun fiziksel yükünde ciddi bir azalma oluyor ve iletişim kurmak daha kolaylaşıyor.
Bir sonraki yazımda ikinci hamileliğimde yaşadığım zorlukları, emzirme kararımı ve çözümlerimi yazacağım.
Kolaylıklar diliyorum, sevgiler 🙂
